PRZECZYTAJ!

Hejka.
Wiem że nie pisałam nic baaardzo długo i szczerze mówiąc nawet nie wchodziłam na bloga, za co strasznie przepraszam wszystkich, którzy liczyli na następne rozdziały. Ale kiedy dzisiaj weszłam na bloga i zobaczyłam że codziennie są nowe wyświetlenia i jest ich ponad 1000 i 14 osób podobno czyta bloga, to tak sobie myślę......
CHCECIE ŻEBYM PISAŁA HISTORIĘ DALEJ CZY NIE?
komentujcie <3

Rozdział 12.

Po tym jak Nencer ogłosili wszem i wobec, że są razem, poszłam do łazienki. Widocznie nie było mi dane spokojnie skorzystać z toalety, bo krok w krok szedł za mną Harry. Osoba, której chciałam dzisiaj unikać. Co za zrządzenie losu... Dlaczego zawsze mam takiego pecha? Poszłam okrężną drogą, mając nadzieję, że chłopak po prostu idzie do kuchni albo na taras. Jednakże odgłos kroków za moimi plecami nie ustępował. W końcu się zdenerwowałam i stanowczym ruchem odwróciłam się w stronę loczka. Hazza szeroko otworzył oczy i skulił się jak wystraszony szczeniaczek.
-Czego ty ode mnie chcesz?- warknęłam-  po co za mną łazisz?
-J-ja chciałem tylko porozmawiać...
-Nie mamy o czym rozmawiać.-przerwałam mu.
-Owszem, mamy.- powiedział, tym razem, groźnie i chwycił mnie za rękę- chodź.- dodał i pociągnął do kuchni.
-Co ty robisz? Nie mam ochoty z tobą rozmawiać!- wrzasnęłam.
Harry w ogóle mnie nie słuchał i w dalszym ciągu prowadził do kuchni z zaciętą miną. Kiedy stanęliśmy obok zlewu chłopak rozejrzał się wokół upewniając, że nie ma nikogo w pomieszczeniu.
-Słuchaj, nie musisz ze mną rozmawiać, ale chociaż mnie wysłuchaj. Wiem, że mnie nienawidzisz, ale proszę zrób to.- powiedział błagalnym tonem.
Lekceważąco skinęłam głową i machnęłam ręką, aby kontynuował.
-Pff- chłopak głośno wypuścił powietrze z płuc i zaczął mówić.- to co zrobiłem było złe. Piekielnie i niewyobrażalnie złe. Zachowałem się jak rasowy dupek, który nie ma uczuć. Nawet nie wiem co mną kierowało, byłem zły i wszystko wyolbrzymiłem. Wiem, że Zayn to tylko twój przyjaciel...- "niestety... Boże o czym ja myślę! Dobra Molly skup się."- Zrobiłem ci awanturę o nic i nie mam żadnego wytłumaczenia.
-A nie pamiętasz co się działo PO awanturze?- przerwałam mu.
Jasne, to że wydarł się na mnie bez powodu też było okrutne, ale mógłby wspomnieć o jego małej, nocnej przygodzie z blondi.
-Mol, daj mi dokończyć. Wiem, do czego zmierzasz, ale mogę przysiąc, że nie wiem skąd wzięła się obok tamta laska. Nie przespałem się z nią!- krzyknął.
-Jesteś żałosny... Dlaczego kłamiesz mi prosto w oczy?- zapytałam z wyrzutem.
-Wcale nie kłamię.- westchnął i poprawił grzywkę.- naprawdę nie mam z tamtą dziewczyną nic wspólnego.- powiedział, na co wywróciłam oczami.
Nastała chwila ciszy, przez którą wpatrywałam się Harry'ego oczekując aż kontynuuje rozmowę. Chłopak miał spuszczony wzrok i wyglądał, jakby właśnie układał sobie w głowie, to co ma zamiar powiedzieć.
-Mogę już iść?- zapytałam zdezorientowana.
-Nie, zaczekaj.- odparł.- słuchaj, wiem, że będzie to dla ciebie trudne, bo nie dażysz mnie chociaż odrobiną sympatii, ale chciałbym, żebyśmy zaczęli od zera.-parsknęłam śmiechem, ale chłopak to zignorował.- może to dla ciebie niezrozumiałe, ale jesteś dla mnie cholernie ważna. Nawet nie wiesz jak bardzo.- dodał lekko się rumieniąc.
Nie powiem, że nie było to miłe, ale nie chciałam dać się tak łatwo zmanipulować tymi maślanymi oczkami loczka. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co zrobić. Hazza mnie zranił i to bardzo mocno, ale był wtedy pijany. Poza tym przysiągł, że z tamtą dziewczyną nie miał nic wspólnego, ale czy mogę mu uwierzyć?
Przez kilka minut Harry cierpliwie czekał na moją odpowiedź, a ja nadal nie miałam pewności, czy powinnam mu wybaczyć.
-Mógłbyś dać mi trochę czasu?- szepnęłam.
Na twarz chłopaka zawitał ogromny uśmiech. Pewnie myślał, że nie będę chciała mieć z nim niczego do czynienia. Moja odpowiedź dała mu małą iskierkę nadzieji.
-Jasne, zastanów się na spokojnie, rozumiem.
Wyszliśmy z kuchni. Moją głowę cały czas zajmowało jedno i to samo pytanie. Będę musiała udać się po radę do Spence i Zayna, bo w końcu są moimi przyjaciółmi. Kiedy weszliśmy razem do salonu wszyscy zrobili wielkie oczy. Na ich twarzach malowało się zdziwienie jakiego nigdy jeszcze nie widziałam. Szczerze mówiąc cała ta sytuacja była idiotyczna i śmieszna, więc zachichotałam.
-Topór wojenny zakopany?- zapytał Niall.
Nic nie odpowiedziałam, robiąc irlandczykowi na złość. Blondyn zrobił obrażoną minę a ja wystawiłam do niego język. Zaczęłam się zachowywać jak gdyby nigdy nic i spokojnie rozmawiałam ze zdezorientowanymi przyjaciółmi. Miałam niezłą frajdę z patrzenia na ich rozkojarzone twarze.
Cały wieczór przebiegał w miłej i zabawnej atmosferze. Po jakimś czasie uznałam, że wyciągnę na chwilę Zayna i Spencer, żeby poradzić się co do Harry'ego.
-Spence, Malik, mogę was na chwilę porwać?- zapytałam z uśmiechem. Zayn i dziewczyna ze zdziwieniem w oczach wstali, a Harry poprawił się na siedzeniu. Czułam, że podejrzewał, o czym chcę z nimi rozmawiać. Weszliśmy na taras i stanęliśmy na marmurowych schodkach.
-A więc, co jest Mol?- zapytała Spencer słodkim głosem.
-Muszę się was o coś zapytać.-chrząknęłam, patrząc jak brwi Zayna powoli się unoszą.- przyszedł do mnie Harry i przeprosił, potem błagał o wybaczenie i przepraszał jeszcze raz, wytłumaczył mi wszystko i zapytał czy zaczniemy od zera.- powiedziałam na jednym wydechu.- Co mam robić?
-Yhm...-odezwała się Spence.- uwierz mu. Przysięgam ci, że ma dobre intencje. Wiem co nieco o tym wszystkim i myślę, że powinnaś dać wam szansę.
Przytaknęłam i popatrzyłam na Malika, który stał ze spuszczoną głową.
-A ty, Zayn, co o tym myślisz?
Chłopak powoli uniósł twarz patrząc na mnie swoimi mlecznymi tęczówkami. Nie mogłam oderwać od nich oczu.
-Ja myślę, że nie powinnaś mu wybaczać. Ten idiota postąpił podle i nic go nie tłumaczy. Zranił cię a ja mu tego nie podaruję.- powiedział twardo i  zacisnął szczękę.
I znowu byłam rozdarta. Rozważając wszystkie za i przeciw, stałam w zamyśleniu kilka minut. W końcu udało mi się skleić myśl w jedno pożądne zdanie.
-Jednak, myślę, że.....

~~~~~~~~~~~~~~
Hej wszystkim! PRZEPRASZAM że tak długo czekaliście na ten rozdział i w dodatku jest taki krótki, ale kompletnie nie miałam jak się do niego zabrać. Za mało czasu, weny brak...
5 KOMENTARZY=NASTĘPNY ROZDZIAŁ!

Rozdział 11.

*Perspektywa Spencer* (dzień z rozdziału 10)

Rano obudziło mnie irytujące wycie budzika. Nie miałam najmniejszej ochoty wychodzić spod ciepłej kołdry, ale mus to mus. Trzeba wstać do pracy. Poszłam do kuchni i zaparzyłam  sobie wielki kubek kawy. Potem zrobiłam jeszcze grzanki z serem i usiadłam do stołu. Kiedy przeżuwałam drugi kęs kanapki, wyjęłam z szuflady kartkę i długopis. "O 17 widzę Cię u chłopaków. Nie ma mowy żebyś nie przyszła! Będę czekać już na miejscu. Spence xx"- nabazgrałam. Mieliśmy dzisiaj z Niallem przekazać przyjaciołom wesołą nowinę. Jeju, brzmi jakbym była w ciąży. Na szczęście nie jestem, chcemy tylko powiedzieć, że zostaliśmy parą. Mam nadzieję, że się ucieszą. W ciągu 30 minut umyłam się i ubrałam, potem wyruszyłam do Starbucksa. Kiedy zamykałam za sobą drzwi Molly nadal smacznie spała. Kiedy szłam chodnikiem usłyszałam charakterystyczny dźwięk przychodzącej wiadomości. Wyjęłam telefon z torby i przeczytałam smsa od Nialla. "Przychodzę po ciebie do pracy. Tylko napisz o której. Niall xx". Uśmiechnęłam się pod nosem.  Mój chłopak był taki opiekuńczy, uroczy i do tego taki przystojny. Odpisałam mu szybko i otworzyłam drzwi, jeszcze zamkniętego dla klientów, Starbucksa. W pracy było spokojnie, klienci cierpliwi i nienatarczywi. Za oknem świeciło słońce. Aż miło mi się pracowało. Ale i tak już mnie telepało ze zniecierpliwienia. Tak bardzo chciałam zobaczyć mojego Horana. Około 15:00 zauważyłam w drzwiach blond czuprynę. Odłożyłam na ladę kubek, który miałam w ręce. Rzuciłam się pędem w stronę wejścia. Wyglądałam conajmniej dziwnie, ale to się nie liczyło. Podbiegłam do chłopaka, który stał z rozłożonymi ramionami. Przytuliłam go mocno i pocałowałam.
-Cześć. - szepnął w moje włosy.
-Hej. Tak się cieszę, że cię widzę.- odparłam. Odpowiedział mi cichutki chichot. Uśmiechnęłam się szeroko. Odkleiłam się od Nialla i pociągnęłam go za rękę w stronę lady.
-Zaczekaj tu, a ja pójdę się przebrać. - powiedziałam puszczając go i poszłam na zaplecze. Kiedy zdejmowałam fartuszek, rozmyślałam nad tym co się ostatnio dzieje. Uznałam, że moje życie jest zajebiste i nic bym nie zmieniła. Mam mieszkanie, przyjaciółkę i co  najważniejsze, najlepszego chłopaka pod słońcem. Wyjęłam z mojej szafki torebkę i ruszyłam z powrotem do Nialla. Kiedy weszłam na salę zauważyłam, że chłopak głośno się śmiejąc rozmawia z jedną z kelnerek- Jen. Zazdrość wypełniła moje serce. Nie lubiłam Jennifer, była wredna i podła. Potrafiła nieźle namieszać. Podeszłam do irlandczyka i chwyciłam go pod ramię.
-Kochanie, idziemy.- powiedziałam słodko, równocześnie patrząc na dziewczynę z pogardą w oczach.
-Chodźmy.  Miło było cię poznać Jen!- powiedział Niall.
Kiedy wyszliśmy z budynku złapaliśmy się za ręce i poszliśmy w stronę domu chłopaków.
-Dlaczego rozmawiałeś z Jennifer?- zapytałam.
-Zagadała do mnie pierwsza. A co zazdrosna jesteś?- zapytał z łobuzerskim uśmiechem.
-Wcale nie!- odwróciłam głowę.
-No przyznaj się, że tak!
-Nie!
-Dobra, zmuszę cię  żebyś się przyznała.- powiedział a po chwili wisiałam w powietrzu przewieszona przez jego ramię.
-Puść mnie!- wrzeszczałam.
-Jak się przyznasz.- chłopak zaczął się śmiać.
-Po moim trupie!
-Ojojoj to trochę tak powisisz...
-Jesteś okropny. Nienawidzę cię.
-A ja cię kocham- odpowiedział. Moje serce stanęło. Byliśmy parą,  ale jeszcze nie mówiliśmy sobie tych dwóch magicznych słów. Nawet w żatach.
-Czekaj, co powiedziałeś?- zapytałam z uśmiechem na twarzy.
-N-nic.- zaczął się jąkać.
-Na serio Niall. Postaw mnie i odpowiedz na moje pytanie.- powiedziałam stanowczo. Horan zdjął mnie z pleców i postawił przed sobą.
-Powiedziałem, że cię kocham.- powiedział nieśmiało, spuszczając wzrok.
Nastała chwila ciszy. Do oczu napłynęły mi łzy wzruszenia.
-Ja też cię kocham.- wydusiłam.
-Na prawdę? - zapytał wlepiając we mnie swoje niebieskie tęczówki.
-Tak.-odparłam. Po chwili zostałam obdarowana jednym z tych niesamowitych pocałunków. Kiedy oderwaliśmy się od siebie Niall zapytał:
-To byłaś zazdrosna?
Zaczęliśmy się śmiać.
-Byłam, jak cholera.- odpowiedziałam i przytuliłam chłopaka.
-Jestem tylko twój, nie martw się.- powiedział Niall. Po chwili byliśmy już w willi chłopaków.
Przekroczyłam próg i weszłam do przedpokoju. Od razu przybiegł do mnie Harry i pocałował w policzek. Złapał mnie za rękę i pociągnął na górę. Zdezorientowana zdążyłam tylko przesłać Niall'owi przepraszające spojrzenie i krzyknąć "cześć" do reszty chłopaków. Weszliśmy z loczkiem do jego pokoju i usiedliśmy na łóżku.
-Harry, czego ty chcesz? Nawet nie zdążyłam się przywitać...-miałam mówić dalej, ale chłopak mi przerwał.
-Musisz mi pomóc!- powiedział podekscytowany.
-Dobraaa. Ale w czym?
-Muszę jakoś odzyskać Molly. Ale nie wiem jak.
-Aaa, to o to ci chodzi...
-No to masz jakiś pomysł?- zapytał z nadzieją w oczach.
-Przede wszystkim musisz z nią porozmawiać, powiedzieć jej to co mi podczas ostatniej rozmowy, wyznać swoje uczucia. Nie możesz na nią naciskać, bo ona tego nie lubi. Daj jej trochę czasu.
-Dobrze. A kiedy mam z nią pogadać?
-Może dzisiaj? Przyjdzie tutaj, bo ją zaprosiłam.
-Okej, dzięki za pomoc.- powiedział i mnie przytulił.
-Dobra, dobra. Idźmy już na dół.

*Perspektywa Harry'ego*

Siedzieliśmy na dole żartując i rozmawiając. Nie było z nami Zayna, bo poszedł po Molly. Byłem zazdrosny. Wiedziałem, że Malik ma dziewczynę, a Mol to tylko jego przyjaciółka, ale mimo wszystko, aż mnie telepało, kiedy wyobrażałem sobie, jak we dwójkę spacerują po Londynie. Wtem rozległo się szuranie w przedpokoju. Reszta to zignorowała, ale ja napiąłem wszystkie mięśnie czekając na wejście dziewczyny. Po chwili wpadła do pokoju rzucając się na Nialla, który zaczął się głośno śmiać. Kiedy mnie zauważyła zawstydziła się trochę i spokojnie uściskała Liama, Lou i Spencer. Przyglądałem się jej, nie zwracając uwagi na to, jak dziwnie to wygląda. Ona najwyraźniej udawała, że nie ma mnie w pokoju. Auć. Na początku atmosfefa była niezręczna, ale szybko się rozluźniliśmy. Powróciliśmy do wcześniejszych rozmów, gdy nagle Niall podniósł się i chrząknął. Wszyscy ucichli i popatrzyli na blondyna.
-Ja i Spence chcemy wam coś powiedzieć.- zaczął. Wtedy blondynka stanęła obok niego.
-Jesteśmy parą.- cicho powiedziała dziewczyna i pocałowała Horana w policzek. W pokoju rozległo się przeciągłe "awww" i wszyscy zaczęli im gratulować. Kiedy przytulałem Nialla zauważyłem, że Spence mówi coś do Molly, na co ona szeroko otwiera oczy. Zaśmiałem się na ten widok, ale byłem ciekawy o czym rozmawiały.

*******
WRÓÓÓÓCIŁAAAAAAAAM! dziękuję za 8 komentarzy pod ostatnim postem. Liczę na tyle samo pod tym C: Jak obiecałam kontynuuję opowiadanie.
5 KOMENTARZY=NEXT

Informacja

DAJĘ WAM DRUGĄ SZANSĘ... JEŚLI POD TYM POSTEM BĘDZIE 5 KOMENTARZY, PISZĘ DALEJ. NIE LICZY SIĘ SPAM (MARTYNA TO DO CB) CZEKAM <3

Rozdział 10.

Aaaauuuu!- moja pierwsza myśl po przebudzeniu. Nie mogę się ruszyć. Mam zakwasy w każdym, nawet najmniejszym mięśniu mojego ciała. Ale czego mogłam się spodziewać, skoro wczoraj przetańczyłam kilka godzin, robiąc sobie przerwy jedynie na zmianę piosenki. Ale z jednej strony byłam zadowolona, że obudziłam się w takim stanie. To oznacza, że wczoraj dałam z siebie wszystko. W moim  mieszkaniu było bardzo cicho, co oznaczało, że Spence poszła do pracy. Ja też niedługo będę musiała poszukać czegoś dla siebie. Kiedy stanęłam na nogi, poczułam okropny ból. Postanowiłam wziąć gorącą kąpiel, która może troszkę zlikwiduje zakwasy. Wzięłam telefon w rękę i poszłam do łazienki. Odkręciłam kran i  nastawiłam na gorącą wodę. Kiedy woda się napuszczała, zalogowałam się na TT na moim iPhonie. Zauważyłam wiele tweetów od nieznanych osób. Wszystkie o treści: "Znasz 1D?", "Jak poznałaś chłopaków z One Direction?" itp. Odpisałam na kilka z nich a potem odłożyłam telefon na szafkę obok wanny. Po kilku minutach, zrzuciłam z siebie piżamę i powoli wśliznęłam się do wanny. Odetchnęłam głęboko, kiedy ciepło oplotło całe moje ciało a mięśnie się rozluźniły. Przeleżałam w łazience chyba półtorej godziny. W końcu, kiedy woda zrobiła się zimna, powoli podniosłam się i postawiłam stopy na kaflach. Ku mojej uciesze zakwasy nieco osłabły. Ubrałam się w mój ulubiony szlafrok w misie i ruszyłam do kuchni. Na blacie zauważyłam małą, pogniecioną karteczkę. "O 17 widzę Cię u chłopaków. Nie ma mowy żebyś nie przyszła! Będę czekać już na miejscu. Spence xx"- przeczytałam. Miło z jej strony, że dała mi jakiś wybór- zakpiłam. Nie miałam ochoty tam iść. Nie dlatego, że nie chcę widzieć przyjaciół, ale chyba bałam się naszego kolejnego spotkania. Szczególnie z Zaynem. Nie wiedziałam jak zareaguje po tym, jak ostatnio rozmawiał ze mną przez telefon. Nawet nie chodzi mi już o Harry'ego, zdołałam się przyzwyczaić do jego obecności, która jest nieunikniona. Jak mogę go nie widywać, skoro jego przyjaciele, są też moimi? Po przeczytaniu notki od przyjaciółki, zrobiłam sobie pożywne śniadanie. Niosąc talerze z jedzeniem udałam się do salonu, gdzie zaczęłam oglądać poranny program śniadaniowy. Nie było w nim nic ciekawego. Kiedy sięgałam po pilot, żeby przełączyć na inny kanał, coś przykuło moją uwagę. Podgłośniłam i wsłuchałam się w słowa prezenterki. "Dwa dni temu odbyła się huczna impreza zorganizowana przez chłopaków  z grupy One Direction. Naszym fotografom udało się uchwycić coś bardzo interesującego. Na zdjęciach widzimy Harry'ego Stylesa,  który kłóci się najprawdopodobniej  ze swoją  dziewczyną. Jest to 19-letnia Molly Shepard,  która była na tej imprezie. Czyżby już byli parą, a nam udało się uchwycić ich pierwszą kłótnię? Już niedługo się tego dowiemy!"- skończyła, a ja z szeroko otwartą buzią gapiłam się w ekran. Co się właśnie stało? Mój mózg przestał pracować na chwilę, a ja czułam się jakbym była sparaliżiwana. Musiałam jeszcze raz przeanalizować to co usłyszałam.  Powiedzieli, że najprawdopodobniej jestem dziewczyną Hazzy a to była nasza pierwsza kłótnia, tak? Czy im coś odpierdoliło? Na jakiej podstawie tak sądzą? I skąd do cholery mają moje dane? To jest po prostu chore... I pomyśleć, że jeszcze niedawno wierzyłam we wszystkie te bzdury, ale wtedy nie były one na mój temat. Nie wiedziałam, czy mam to jakoś sprostować, czy puścić mimo uszu? Jeśli chciałabym to wszystko naprawić, musiałabym poprosić Harry'ego o potwierdzenie, że nie jestem jego dziewczyną. A tego nie mam zamiaru robić... jak na razie. Co? Nie, nie "jak na razie"! Nie będę z nim gadać choćby nie wiem co!  Postanowiłam wyłączyć ten głupi program. Miałam jeszcze bardzo dużo czasu do 17 i nie miałam pomysłu co ze sobą zrobić. Nie poszłabym na trening, bo znowu nie będę umiała opuścić sali. Podeszłam do stereo i włączyłam radio. Usłyszałam pierwsze dźwięki Rihanna ft. Mikky Ekko - Stay. Była to jedna z moich ulubionych piosenek. Od razu zapomniałam o wszystkich problemach. Zaczęłam spokojnie spacerować po mieszkaniu, dotykając każdą szafkę. Odkrywałam zakątki, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Kiedy moje palce muskały kamienny parapet, uświadomiłam sobie, że widząc wszystkie wady mojego życia, zapomniałam o zaletach i niezauważalnym, na pierwszy rzut oka, pięknie. Mam szczęście, bo mam gdzie mieszkać a mój dom jest na prawdę piękny. A ja i tak narzekam. Jestem taką egoistką... Kiedy użalałam się nad sobą, wymyśliłam plany na dzisiaj. Zadzwonię do Malika i zaproszę go na spacer. Może się zgodzi... Przeproszę go i wszystko będzie okej. Chyba.

*Perspektywa Zayna*

Nuda. Cisza. Brak energii. Nuda. Niemiły spokój. Nuda. Tylko to mogłem powiedzieć o czasie spędzonym bez Molly. Tęskniłem za nią cholernie, ale moja męska duma nie pozwoliła mi się do tego przyznać. Byłem na nią obrażony o jakieś gówno. Po prostu zapomniała zadzwonić... No bo zapomniała, prawda? Nie zrobiłaby tego specjalnie. A przez telefon brzmiała przekonywująco. Dlaczego byłem dla niej taki chamski?! Co jest ze mną nie tak? To moja wina, że się do siebie nie odzywamy. Wcale nie, to wszystko przez nią!- odezwał się irytujący głos w mojej głowie. Nic mu  nie odpowiedziałem, bo to tak jakbym gadał do siebie. Nagle usłyszałem dzwonek telefonu. Ociągając się podszedłem do biurka, na którym leżał. Kiedy zobaczyłem kto dzwoni rzuciłem się na niego jak dzikus.
-H-halo?- wysapałem.
-Cześć, Zayn...- usłyszałem melodyjny głos Mol.- Daj mi coś powiedzieć, a potem będziesz mógł odpowiedzieć, ok?
-Mhm.- odpowiedziałem niepewnie.
-Chciałabym, żebyś poszedł ze mną na mały spacer i może na kawę, pogadamy na spokojnie.
-Okej, zgadzam się- byłem szczęśliwy, że to zaproponowała.
-Na prawdę?!- zapytała zdziwiona.
-Na prawdę!- odpowiedziałem i zacząłem się śmiać.
-Okej, to widzimy się o 15:30 pod Starbucksem.
-Spoko, to na razie.
- Papa.
I tego mi brakowało.

*Perspektywa Molly*

Uff, zgodził się. Już się bałam, że będzie mnie olewał jak podczas naszej ostatniej rozmowy. Tak bardzo mi go brakowało. Kocham go jak brata, jest najlepszym przyjacielem pod słońcem. Perrie to ma dobrze, zazdroszczę jej.Ale oczywiście cieszę się, że są razem, nie chciałabym rozbijać ich związku. Gwiżdżąc pod nosem poszłam do sypialni i zaczęłam przeszukiwać szafę. Po kilku minutach wybrałam ten zestaw. W ciągu 45 minut ubrałam się i umalowałam. Włosy splotłam w luźnego warkocza. Zbliżała się 15:00 kiedy zamykałam za sobą drzwi mieszkania. Szłam powoli oddychając głęboko wilgotnym powietrzem. Pod Starbucksem zauważyłam grupkę dziewczyn. Po chwili wyłonił się z niej Malik. Kiedy mnie zobaczył pomachał mi, przeprosił fanki i ruszył w moją stronę. Wyglądał bosko jak zwykle. Miał na sobie czarny płaszcz i  dżinsowe rurki. Włosy w nieładzie ustawił do góry, tak jak najbardziej lubię. Podbiegłam w jego stronę i rzuciłam mu się na szyję. Zayn mocno mnie przytulił.
-Tęskniłem.
-Ja też.
Malik wziął mnie pod ramię i razem poszliśmy do kawiarni. Zamówiliśmy kawę i ciastka, po czym podeszliśmy do stolika. Usiedliśmy naprzeciwko siebie.
-No więc...-próbowałam coś powiedzieć, ale słabo mi to wyszło.
-Co u ciebie?- przerwał mi chłopak. Wzięłam łyk kawy.
-Jakoś leci. Zaczęłam chodzić na treningi i...- nie zdążyłam dokończyć, bo Zayn mi przerwał.
-Chodzi mi taczej o to, co dzieje się tu.-powiedział wskazując na moje serce.
-Daję radę. Próbuję zapomnieć o tym jak potraktował mnie Harry.
-Rozumiem.- Malik twierdząco pokiwał głową.
-A jak wam się układa z Perrie?
-Wiesz, mamy strasznie mało czasu dla siebie, Little Mix jest teraz w trasie. Wydaje mi się, że coś zaczyna się psuć.
-Ale jak to?- zapytałam zdziwiona.
-Tak to. Chyba będę musiał zakończyć ten związek. Nie czuję do niej tego co kiedyś.
-Myślałam, że się kochacie nad życie...
-Chyba już nie.- powiedział i spuścił głowę. Położyłam moją dłoń na jego, a on ścisnął moje palce. Popatrzył na mnie smutnymi, lecz pięknymi, oczami. Uśmiechnęłam się do niego, by się rozchmurzył. Mulat lekko uniósł kąciki ust i zabrał się do jedzenia ciasta.

***
Kiedy skończyliśmy jeść, poszliśmy prosto do chłopaków. Po drodze zaczepiały nas Directionerki i prosiły Zayna o zdjęcie. Ja cicho stałam z boku i czekałam aż skończą. One Direction mieli taki cudowny kontakt z fanami, kochali ich. Po kilkunastu minutach Malik otwierał drzwi swoim kompletem kluczy. Kiedy weszliśmy do środka, usłyszęliśmy śmiechy dochodzące z salonu. Szybko zdjęłam buty i nie czekając na Zayna pobiegłam przywitać się z resztą. Pierwsza rzuciłam się na Nialla, który stał obok kanapy. Blondyn zaczął się śmiać. Zauważyłam Harry'ego, który siedział na fotelu. Widząc go, speszyłam się trochę i z mniejszą energią przytuliłam Li, Lou i Spence, której jeszcze dzisiaj nie widziałam. Usiadłam na kanapie obok Louisa. Do pokoju wszedł Zayn i usiadł na oparciu kanapy. Zaczęliśmy rozmawiać i żartować. Z początku atmosfera była nieco zagęszczona, pewnie dlatego, że ja i Harry byliśmy w jednym pomieszczeniu. Cały czas czułam na sobie jego bezwstydne spojrzenie. Kiedy przez przypadek złapałam z nim kontakt wzrokowy, nie widziałam w jego oczach pogardy. Wręcz przeciwnie, miał w nich takie małe, dziwne iskierki. To mnie zdziwiło. Udawałam, że po prostu nie ma go w pokoju. Tylko to powstrzymywało mnie przed wydrapaniem mu oczu. Nagle Niall podniósł się i chrząknął. Wszyscy ucichli i popatrzyli na blondyna.
-Ja i Spence chcemy wam coś powiedzieć.- zaczął. "Wiedziałam, są razem!"- pomyślałam kiedy moja przyjaciółka stanęła obok irlandczyka.
-Jesteśmy parą.- cicho powiedziała dziewczyna i pocałowała Horana w policzek. W pokoju rozległo się przeciągłe "awww" i wszyscy zaczęli im gratulować. Podeszłam do Spencer i szepnęłam:
-Dobra robota. Zazdroszczę.
-Niedługo już nie będziesz zazdrościć.- odpowiedziała z chytrym uśmieszkiem.
O co jej chodziło?

________

Witam ponownie! Przepraszam że tak późno dodaję, ale wena mnie opuściła. 500 wyświetleń za nami ;) niedużo ale zawsze dobrze. Muszę postawić pewien warunek przed kolejnym rozdziałem... 5 KOMENTARZY= KOLEJNY ROZDZIAŁ

Rozdział 9.

Kiedy postanowiłam zrobić sobie przerwę, zerknęłam na zegarek. Była dopiero 14:15 i miałam nadzieję, że jak na razie mogę jeszcze użytkować z sali. Czułam się cudownie i miałam o wiele lepszy humor niż rano. Tańczyłam już kilka godzin a jeszcze nie byłam zmęczona. Przydała mi się chwila dla siebie, bez Spence, chłopaków... O kurwa. Całkowicie zapomniałam! Miałam zadzwonić do Zayna. Pewnie jest rozczarowany, że nie dałam znać co się ze mną dzieje. Jak najszybciej wzięłam do ręki telefon i wybrałam w kontaktach numer mulata. Czym prędzej nacisnęłam zieloną słuchawkę. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci. No odbierz!- prosiłam w myślach.
-Halo?- wreszcie usłyszałam ten cudowny głos przyjaciela.
-Zayn! Przepraszam, że nie zadzwoniłam wcześniej. Całkiem straciłam rachubę czasu tutaj na sali.
-Mhm.-odpowiedział smutno chłopak.
-Zayn, proszę nie bądź zły. Naprawdę przepraszam...- powiedziałam błagalnym tonem.
-No dobrze, nie gniewam się- powiedział, ale w jego głosie było słychać smutek. Udałam, że tego nie słyszę i  kontynuowałam rozmowę.
-Co u was ?-zapytałam.
-Jest okej, Spencer przed chwilą wyszła razem z Niallem a my siedzimy w salonie.-odpowiedział chłodno. Zrobiło mi się przykro, bo wiedziałam, że nie ma ochoty ze mną rozmawiać.
-Ojej, ja już muszę kończyć! Niedługo się zobaczymy, obiecuję.- skłamałam w  pierwszym zdaniu, żeby dłużej nie męczyć Zayna tą rozmową. Rozłączyłam się i ponownie włączyłam muzykę w laptopie. Po chwili, poniosłam się w tańcu nie znając otaczającego mnie świata.

*Perspektywa Spencer*

Kiedy wyszliśmy z willi chłopaków, złapaliśmy się za ręce i ruszyliśmy przed siebie. Niall cały czas żartował, przez co ze śmiechu bolał mnie brzuch. Kiedy chłopak postanowił dać mi odpocząć od ciągłych dowcipów, zaczęliśmy iść w ciszy powolnym krokiem. Podziwiałam otaczające mnie drzewa, stare budynki i Nialla. Zaśmiałam się w duchu. Tak, przyglądałam się chłopakowi, badając każdy najmniejszy szczegół jego twarzy. Wpatrywałam się w jego perfekcyjnie niebieskie, roześmiane oczy, główkując nad tym, jak można mieć tak śliczne tęczówki. Po kilku minutach poczułam na sobie czyjś wzrok. Dopiero wtedy zorientowałam się, że irlandczyk od długiego czasu przygląda się moim poczynaniom, czyli oglądaniu jego twarzy. Poczułam jak moje policzki, pomimo zimnej temperatury na dworze, robią się gorące i na pewno też czerwone. Niall cicho zachichotał widząc, jak się rumienię. Przytulił mnie do siebie a ja oparłam głowę na jego ramieniu. Nie wiedziałam gdzie dokładnie idziemy i dawałam prowadzić się blondynowi.
-Spence?- odezwał się cicho.
-Hm?- odpowiedziałam.
-Gdzie idziemy?
-Jak to? Myślałam, że mnie gdzieś prowadzisz...-popatrzyłam na niego zdezorientowana.
-Aha, to fajnie bo ja sądziłem, że to ty wiesz gdzie idziemy.-popatrzył na mnie z otwartą buzią, po czym wybuchnął jego cudownym śmiechem. Już po sekundzie się dołączyłam, dziwiąc się z naszej głupoty. Niall ze śmiechu się przewrócił, przez co wstał z całym mokrym tyłkiem. Po kilku minutach trochę się uspokoiliśmy, ale wciąż chichotaliśmy. Wtedy chłopak popatrzył w moje oczy, zawstydziłam się trochę i przestałam śmiać. Niall cały czas wlepiał we mnie swoje śliczne tęczówki (chyba się powtarzam w kwestii jego oczu).
-Mam coś na twarzy?- zapytałam, macając się po policzkach.
-Nie, ja tam nic nie widzę.- powiedział nie przestając się na mnie gapić.
-To dlaczego się tak na mnie patrzysz?- zapytałam zdziwiona.
-Bo piękna jesteś.
Wtedy w sercu zrobiło mi się tak ciepło. Poczułam, że się rumienię. Ze zdenerwowania zagryzłam dolną wargę.
-Dzięki.- odpowiedziałam, nie wiedząc jak mam się zachować. Nagle Niall złapał moje czerwone policzki w swoje dłonie. Przysunął się do mnie tak, że nasze ciała dzieliły centymetry. Wtedy doczekałam się tego, o czym marzyłam od naszego ostatniego spotkania. Irlandczyk delikatnie, lecz namiętnie zaczął mnie całować. Oczywiście współpracowałam z nim dając przyjemność jemu i sobie. Staliśmy tak na chodniku przez kilka minut, nie zważając na zdziwionych przechodniów. W  końcu wraz z jękiem niezadowolenia, oderwaliśmy się od siebie a ja złapałam chłopaka za rękę.
-Już wiem gdzie pójdziemy.-krzyknął Niall z iskierkami w oczach.
-Mam się bać?- zażartowałam.
-Jeszcze się okaże...-zaskoczył mnie taką odpowiedzią, ale nie pytałam co ma na myśli. Szliśmy dalej przed siebie w nieznanym mi celu. Cały czas rozmawialiśmy, mając już dość ciszy. Właściwie to irlandczyk opowiadał mi różne historie a ja wsłuchiwałam się w jego głos.

*Perspektywa Nialla*

W dalszym ciągu nie mogłem uwierzyć w to co się dzieje. Począwszy od imprezy aż do teraz. Poznałem Spence, przez co  stałem się taki... odważny, pewniejszy siebie, jeszcze bardziej wesoły. Wreszcie sobie kogoś znalazłem. Zawsze powtarzałem, że nie umawiam się z dziewczynami na prawo i lewo, bo czekam na moją księżniczkę. Nie wiem, czy właśnie ją  znalazłem? Przy Spencer czułem się cudownie, i mogłem na nią patrzyć godzinami. Była podobna charakterem do mnie. Roześmiana, pozytywna, szalona no i troszkę niegrzeczna, ale kto takich nie lubi? Przestałem rozmyślać o ogółach, ale skupiłem się na konkretnej sytuacji. Mimo, że kierowaliśmy się już w pewne miejsce, nadal byłem rozemocjonowany po naszym małym "postoju". Dziwiłem się, że  sam z siebie odważyłem się podjąć inicjatywę. Na szczęście Spencer mnie nie odrzuciła a nasz pocałunek najwidoczniej jej się podobał. Teraz opowiadałem jej różne historie, na przykład o tym jak żyjemy w trasie z chłopakami, jakie śmieszne przygody nam się dotąd przytrafiły. Miałem nadzieję, że mój plan na dzisiejszy wieczór się powiedzie. Nie myśląc już o niczym więcej w skupieniu kontynuowałem opowieść, o tym jak kiedyś wszedłem do łazienki, w której stał nagi Harry.

*Perslektywa Spencer*

-Nie, proszę nie!- zapierałam się nogami o  ziemię, podczas gdy Niall ciągnął mnie za rękę.
-Ale dlaczego? Zobaczysz będzie fajnie.
Właśnie namawiał mnie stojąc przed London Eye. Tak, wiem to jest cudowna atrakcja Londynu i bla bla bla. Ale ja mam lęk wysokości. - jęczałam w myślach. Domyśliłam się, że chłopak chciał mi zrobić niespodziankę, ale strasznie się bałam. Słyszałam w jego głosie ten błagalny ton, kiedy prosił mnie, żebym weszła na górę. Patrząc w jego smutne oczy, nie miałam serca, żeby się nie zgodzić.
-No dobra, ale jak się zerzygam to na ciebie!- powiedział. Niall zaczął skakać ze szczęścia, po czym dziękując, pocałował mnie w policzek. Przez całą drogę do kasy zapewniał mnie, że będzie fajnie. Cała się trzęsłam ze strachu. W dzieciństwie bałam się nawet wejść na drzewo, a teraz stoję pod ogromną karuzelą. Na co ten głupek mnie namawia?! - bulwersowałam się w duchu. Kiedy byliśmy już prawie na początku kolejki, złapałam blondyna za rękę a on ją ścisnął.
-Nie bój się, przecież masz mnie.-szepnął mi do ucha, lekko je muskając, co przyprawiło mnie o zawrót głowy. Słabo się do niego uśmiechnęłam i czekałam, aż wsiądziemy do wagoniku. Już po chwili staliśmy na podeście czekając, aż drzwi się otworzą. Kiedy to się stało weszłam do środka na nogach jak z waty. Cały czas kurczowo trzymałam się ramienia irlandczyka, co podtrzymywało mnie na duchu. Po minucie karuzela ruszyła. Żołądek ścisnął mi się ze strachu a na skórze miałam gęsią skórkę. Nie patrz w dół, nie patrzeć w dół!-powtarzałam jak osioł ze Shreka. Po kilunastu sekundach wagonik się zatrzymał co sprawiło, że wszystkie mięśnie automatycznie mi się napięły. Niall widząc to, cicho się zaśmiał.
-Spokojnie, będzie się co jakiś czas zatrzymywać, żeby ludzie na górze mogli obejrzeć dokładniej panoramę Londynu- wytłumaczył.
-Uff to dobrze.- odważyłam się puścić rękę chłopaka. Powolnym krokiem, łapiąc się barierki, podeszłam do szyby. Byliśmy tylko kilka metrów nad ziemią. Zaczęłam myśleć o dzisiejszym dniu, a najbardziej o mojej rozmiwie z loczkiem. Byłam całkowicie pogrążona w swoich przemyśleniach tak, że prawie zapomniałam, że jestem na ogromnym London Eye. Do rzeczywistości przywołał mnie delikatny dotyk czyichś rąk na mojej talii, który sprawił, że moje ciało przeszedł miły dreszcz. Usłyszałam dźwięczny chichot przy moim lewym uchu.
-I co, chyba nie jest tak źle...- stwierdził blondyn.
-Teraz to już na pewno nie. - odpowiedziałam łobuzersko. Wtedy Niall przekręcił mnie twarzą w swoją stronę. Nim zdążyłam zareagować poczułam ciepłe wargi na moich. Jak zwylke się zaczerwieniłam, ale nie przerywałam tak cudownej chwili. Kiedy oderwaliśmy się od siebie, zauważyłam, że jesteśmy prawie na samej górze.
-Wow...- powiedziałam kiedy dotarliśmy na szczyt.
-Prawda? Pięknie to wszystko wygląda.- odparł Niall, który napawał się widokiem. Po kilku minutach nasz wagonik zaczął powoli zjeżdżać w dół, aż w końcu zeszliśmy na ziemię. Zaczęliśmy iść przez most, w stronę deptaku. Byliśmy właśnie w połowie mostu, kiedy nagle znalazłam się na plecach chłopaka. "Jak on to do cholery zrobił?"- pytałam się w myślach.
-Niall, poataw mnie!
-Nie-e.- odpowiedział jak małe dziecko. W takim razie postanowiłan sqma zejść. Zaczęłam się dziko miotać w jego ramionach, co w końcu zmusiło go do spuszczenia mnie na ziemię. Kiedy tylko moje stopy dotknęły podłoża, rzuciłam się pędem przed siebie. Blondyn zaczął mnie gonić, ale nie łatwo było mnie złapać. Biegłam szybko wzdłuż deptaku, zwinnie omijając zdziwionych pieszych. Co jakiś czas oglądałam się za siebie, żeby sprawdzić jak daleko uciekłam. Niestety irlandczyk był niebezpiecznie blisko. Jak taki żarłok, może mieć taką kondycję?! Po dwóch minutach zaczęłam się męczyć i zwolniłam kroku. Nagle poczułam, że coś we mnie wpada. Okazało się, że właśnie zostałam obdarowana Horan Hug'iem. Śmiejąc się patrzyłam na chłopaka, który trzymał mnie w niedźwiedzim uścisku. Kiedy wyswobodziłam się z jego objęć, zauważyłam betonowy murek, na którym po chwili siedziałam. Niall zaraz do mnie dołączył.

*Perspektywa Nialla*

Już czas. Tak, teraz powinienem zapytać. A jak się nie zgodzi? Nie, musi się zgodzić... chyba. Dobra, raz kozie śmierć.
-Spencer?- zacząłem nieśmiało.
-Tak?
-No bo ja bym chciał o coś zapytać...
-No okej, mów.- odparła z zaciekawieniem w oczach.
-N-no, wiesz już od kilku dni dużo się spotykamy...- zaciąłem się.
-I?
-I chciałem zapytać czy my, znaczy czy ty... No czy nie chciałabyś zostać moją dziewczyną?- zarumieniłem się.
-No nie w , nie wiem.
-Aha, rozumiem, jeśli wolisz kogoś innego ja rozumiem. Rozumiem.-zacząłem gadać co mi ślina na język przyniesie.
-Głupku, przecież tylko żartuję! Chcę być z tobą.- powiedziała a jej policzki stały się czerwone.
O mój Boże! Zgodziła się!!! W duchu skakałem ze szczęścia. Kiedy tylko usłyszałem jej słowa, namiętnie pocałowałem ją w usta. Potem objąłem ją ramieniem i razem oglądaliśmy kręcące się London Eye.

______________

Witam ponownie! Po pierwsze- jak wam się podoba nowy nagłówek? Ja go normalnie kddisbuwskuryeihdb KOCHAM. Po drugie- Jeśli są jakieś błędy to przepraszam bo nie zdążyłam sprawdzić. Po trzecie- Nadal utrzymuję zasadę CZYTASZ=KOMENTUJESZ
PS KOCHAM KAŻDEGO KTO CZYTA TEN BLOG!

Rozdział 8.

Rano obudziłam się w okropnym humorze, przez to jak wczoraj zachowywał się Harry. Miałam nadzieję, że dzisiejszy dzień będzie lepszy. Wstałam z łóżka z grymasem na twarzy i odsłoniłam zasłony. Za oknem świeciło piękne słońce, ale nawet to nie poprawiło mojego nastroju. Szybko chwyciłam w rękę iPhone'a, który leżał nieopodal na szafce. Od razu zauważyłam, że mam milion pięćset sto dziewięćset nieodebranych połączeń od Zayna i kilka od reszty chłopaków. No tak, wczoraj wyszłyśmy z domu 1D tak na prawdę się nie żegnając, mówiąc jedynie ciche "pa", co nie było zbyt miłe. Uznałam, że później zadzwonię do Malika i przeproszę za moje zachowanie. Po przejrzeniu skrzynki odbiorczej mojego telefonu, ubrałam na stopy ciepłe skarpetki i na palcach ruszyłam w stronę kuchni. Byłam pewna, że o ósmej rano Spence jeszcze śpi i miałam rację. Cisza panująca w mieszkaniu dosłownie dudniła mi w uszach. Pomyślałam, że zaraz zwariuję jeśli nie usłyszę chociażby dźwięku mikrofalówki. Więc jak najszybciej poszłam do salonu i włączyłam telewizję. "Od razu lepiej."- pomyślałam. Nienawidziłam ciszy, bo strasznie mnie krępowała i irytowała. Przygotowując składniki potrzebne do śniadania, myślałam czym mogłabym się dzisiaj zająć. Jak na razie mam dość moich nowych znajomych, nawet Zayna. Potrzebowałam wytchnienia. Olśniło mnie. Postanowiłam, że pójdę dzisiaj na pierwsze zajęcia do Dan. Kiedy trochę się poruszam będę miała czas pomyśleć nad tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni. Taniec zawsze pomagał mi w podejmowaniu różnych decyzji, albo po prostu odłączeniu się od świata i reszty rzeczywistości.  Z zamyślenia wyrwał mnie dziwny zapach. Popatrzyłam na patelnię. "Kurwa, moje omlety!" - wyrwało mi się.
-Oj, ktoś tu dzisiaj nie w humorze...-usłyszałam kpiący głos mojej przyjaciółki.
-Co od razu nie w humorze! Po prostu mi się omlety przypaliły.-zaczęłam wymyślać, żeby zatuszować faktyczny stan mojego nastroju.
-Mnie nie musisz okłamywać. Na twoim miejscu to bym dzisiaj pewnie z łóżka nie wstała.
-Mhm.-odburknęłam podążając wzrokiem za dziewczyną kierującą się do salonu. Potem kontynuowałam ratowanie omletów z opresji.

*Perspektywa Spencer*

Obudziłam się słysząc odgłosy dobiegające z telewizora. Sięgnęłam po telefon, żeby sprawdzić, która jest godzina. Była 8:35 a oprócz tego zauważyłam że mam dużo nieodebranych połączeń. Oczywiście od Niallerka. Był tam też jeden sms, wysłany wczoraj wieczorem. "Dobranoc kotku : *  może byśmy gdzieś jutro wyskoczyli? Pokazałbym ci co nieco... :P ". Czytając zaczęłam się cicho śmiać. Haha, to ostatnie zdanie... czułam w nim pewien podtekst. Z uśmiechem na twarzy wstałam i otworzyłam drzwi. Od progu poczułam zapach z kuchni, ale nie był on zbyt piękny. Nagle usłyszałam bluzgi i zauważyłam Molly desperacko wymachującą łopatką do naleśników. Tak przypuszczałam, że jej dzień nie będzie wesoły i pełen uśmiechu. Ja na jej miejscu... nie wiedziałabym jak się zachować. Z jednej strony chciałabym go zabić a z drugiej, jeśli naprawdę by mi się podobał próbowałabym odzyskać dobry kontakt. W kuchni, chwilę poprzekomarzałam się z przyjaciółką a potem poszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i zaczęłam skakać po kanałach. W telewizji jak zwykle nie było nic ciekawego, ale udawałam, że ją oglądam. Przez chwilę przyglądałam się Mol. Na jej twarzy malował się smutek i ból. Chciałabym ją pocieszyć, ale nie dopuszczała do siebie nikogo do pomocy. Może powinnam porozmawiać z Harrym? Nie, to bez sensu. Ale właściwie może gdybym mu "delikatnie" wytłumaczyła, że nie ma prawa się tak odnosić w stosunku do Molly, coś by trafiło do jego pięknej, gwiazdorskiej główki.
-Pójdę dzisiaj na trening do Dan. Muszę odreagować, więc masz cały dzień dla siebie...-krzyknęła Mol z kuchni- no i dla Nialla oczywiście.- dodała po czym usłyszałam gromki śmiech. Też uniosłam lekko kąciki ust. Ach ten irlandczyk... Całkowicie zawrócił mi w głowie. Nie chcę jeszcze mówić o zakochaniu, bo znamy się jakieś dwa dni. Właściwie to on mnie tyle zna, bo ja jako Directioner wiem o nim prawie wszystko. Swoją drogą nigdy bym nie przypuszczała, że Niall Horan będzie mnie całował i pisał słodkie smsy na dobranoc. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i poszłam pomóc Molly przy śniadaniu. Śmiałyśmy się, ale nie tak jak zwylke. Moja przyjaciółka była przygaszona i cicha. Ale rozumiałam ją doskonale. Może moja mała rozmowa z loczkiem coś da? Po zjedzonym posiłku pobiegłam do pokoju i wykręciłam w telefonie numer do Horana.
-Heloł?- usłyszałam roześmiany głos Niallera.
-No hej kochanie.- odpowiedziałam miło.
-Sugar, tyrytytyty, oh honey honey tyrytytyty...-zaczął śpiewać jakąś starą piosenkę.
-Niall, skup się!- krzyknęłam głośno się śmiejąc.
-No słucham szefie.
-Przyjmuję twoją wczorajszą propozycję, więc przyjdę po ciebie do waszego domu, bo muszę jeszcze porozmawiać z Harrym.
-Z Harrym? A do czego ci Hazza potrzebny?
-Nie twoja sprawa...- odpowiedziałam zadziornie.
-No dobra. To o której będziesz?- spojrzałam na zegarek.
-Około 13:00 wyjdę z domu.
-Okej, czekam NIECIERPLIWIE!- podkreślił ostatnie słowo.
-Buziaki, papa.-pożegnałam się i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.

*Perspektywa Molly*

Po śniadaniu poszłam do sypialni i złapałam za telefon. Zza ściany słyszałam wesoły śmiech Spencer, która, z tego co zrozumiałam, rozmawiała z Niallem. Ta to ma szczęście. Romans ze swoim idolem, kto o tym nie marzy? A może to nie jest tylko krótka rozrywka? Może zrodzi się coś więcej? Przerwałam swoje przemyślenia, by napisać sms do Danielle. "Mogłabym dzisiaj zawitać na salę? Muszę odreagować. Molly xx"- wystukałam szybko i czekałam na odpowiedź, którą otrzymałam zadziwiająco szybko. "Jasne, wpadaj kiedy chcesz. Drzwi zawsze otwarte ;)"- czytając mimowolnie się uśmiechnęłam, po czym wstałam postanawiając iść do łazienki. Po kilku minutach byłam pod prysznicem, pozwalając ciepłym strugom wody swobodnie spływać po moim ciele. Stałam tak myśląc o Harrym. Zaraz, o Harrym?! Kurwa, o czym ja myślę. Szybko pokręciłam głową wierząc, że dzięki temu wylecą z niej te bezsensowne bzdury.  Wyszłam z kabiny i owinęłam się ręcznikiem. Poszłam do pokoju i zaczęłam się ubierać. Kiedy byłam gotowa skierowałam się do sypialni Spence.
-Słuchaj, ja za chwilę wychodzę.- zaczęłam rozmowę siadając na jej łóżku.
-Okej, ja dzisiaj mam wolne na szczęście.- odwróciła twarz od monitora, w który dotychczas się wpatrywała.
-No to co zamierzasz robić cały dzień?- miałam nadzieję, że szczerze mi odpowie. Wiedziałam, że wybiera się gdzieś z blondynkiem.- Wychodzisz gdzieś później?- dodałam.
-Yyy.. no.. tak.. no wychodzę.- zarumieniła się lekko, przez co zachichotałam.
-Ja nawet wiem z kim się wybierasz.- powiedziałam i zadziornie się uśmiechnęłam.
-No weź przestań, to nic poważnego.
-Jeszcze zobaczymy.- podsumowałam kierując się do drzwi. Wyszłam z pokoju i poszłam założyć buty. Po chwili szłam już chodnikiem w stronę szkoły tańca. Po piętnastu minutach stałam przed wejściem. Otworzyłam ciężkie, drewniane drzwi i weszłam do środka. Od razu skierowałam się do sali, w której poznałam Dan. Ku mojej uciesze dzisiaj też tam była, słuchając muzyki z laptopa i wymyślając jakiś układ.
-Hej Danielle, gdzie mogę się przebrać?
-O, Molly! Hej, zaraz zaprowadzę cię do szatni.- odpowiedziała ściskając mnie mocno. Poszłyśmy razem do małego pomieszczenia z kilkoma wieszakami na ścianach i ławeczką. Dan wyszła a ja szybko założyłam legginsy i koszulkę na ramiączkach. Wróciłam na salę z butelką wody w dłoni.
-No to masz do dyspozycji cały sprzęt. Jest tu wi-fi więc możesz puścić jakąś konkretną piosenkę z YouTube. Ja muszę wyjść na trochę, nikt nie będzie ci przeszkadzał.- Dan zatkała mnie długim słowotokiem i wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi. Odłożyłam butelkę na ziemię, przygasiłam światła i podeszłam do komputera. Włączyłam piosenkę Florence and The Machine- Cosmic Love. Bez jakiejkolwiek rozgrzewki zaczęłam improwizować. Czułam się tak lekko, jakby cały świat, wszystkie problemy, cały ból po prostu  zniknęły. I tak zamknęłam się w moim ruchu, postanawiając zostać tu cały dzień.

*Perspektywa Spencer*

Po tym jak Molly wyszła z mieszkania, ja też zaczęłam się szykować. Byłam jakoś dziwnie... zestresowana? W głowie układałam sobie moją inteligentną przemowę, którą zamierzałam wygłosić Harry'emu. Byłam ciekawa jak zareaguje na moje słowa. Weźmie je do serca, czy wyśmieje mnie i będzie miał je w swojej sławnej dupie? Myślałam o tym, aż skończyłam malować drugie oko. Wtedy popatrzyłam na zegarek, który wskazywał 12:45. Tak więc punktualnie o 13:00 wyszłam z mieszkania zamykając je kluczami, które już zdążyła dorobić moja przyjaciółka. Szłam powolnym krokiem próbując zyskać na czasie. Śmiałam się w duchu, bo sama prosiłam się o tę rozmowę a tak bardzo się jej boję. Nagle już byłam pod domem chłopaków. Przygładziłam pomarszczony płaszczyk i poprawiłam włosy, po czym zadzwoniłam do drzwi. Swoją drogą dziwiłam się, że 1D nie mają pod drzwiami żadnego ochroniarza. Moje, jakże inteligentne, przemyślenia przerwał odgłos otwierania drzwi. Wychyliłam się nieco i ujrzałam uśmiechniętą twarz Liama. Nie myśląc zbyt wiele rzuciłam się mu na szyję, na co on jedynie mnie mocno przytulił. Tak bardzo się za nimi stęskniłam a nie widziałam ich tylko kilka godzin.
-Ej a my to co?!- usłyszałam chór głosów zbliżający się w moją stronę. Po chwili poczułam jedynie  ucisk w płucach, przez co ledwo łapałam oddech. Rozejrzałam się dookoła. Każdy, tak Harry też, tulił mnie ze wszystkich stron.
-Też was kocham ale puśćcie już, proszę.- wydyszałam ciężko. Chłopcy momentalnie odsunęli się z grupowego uścisku.
-Miło was znowu widzieć.- powiedziałam zdejmując kurtkę.
-Ciebie też! A Molly gdzieś zgubiłaś?- zapytał Louis.
-Yyy nie. Ona po prostu ma dzisiaj ciężki dzień. Poszła potańczyć.- mówiąc drugie zdanie posłałam Hazzie wymowne spojrzenie, na które on jedynie odwrócił wzrok.
-Myślałem, że zadzwoni czy coś...-powiedział Zayn ze smutkiem w oczach. Zrobiło mi się go żal. Wiedziałam, że Mol miała dziś dużo na głowie i zapomniała zadzwonić. Zdjęłam buty i razem z całą piątką poszłam do salonu. Niall z błyskiem w oczach i wielkim uśmiechem na twarzy, cały czas mi się przyglądał. Ja sama ledwo się powstrzymywałam, żeby nie rzucić się na Horana, bo strasznie mnie pociągał. Po nim też było widać, że wszystkie mięśnie ma napięte i tylko czeka, żeby wyjść z domu. Uśmiechnęłam się widząc jak na niego działam. Usiedliśmy na kanapach i zaczęliśmy się wygłupiać. Każdy się śmiał i ogólnie było bardzo miło. Po jakimś czasie Harry wstał oznajmiając, że idzie do swojego pokoju. Uznałam, że przyszedł czas na naszą romowę. Przepraszając resztę wstałam i pokierowałam się w tym samym kierunku co Harold. Czułam na sobie wwiercające się we mnie spojrzenia, ale udałam, że wszystko jest okej. Weszłam po schodach i zatrzymałam się pod odpowiednimi drzwiami. Odetchnęłam głeboko kilka razy i wytarłam spocone dłonie  o spodnie. Denerwowałam się bardziej niż przed rozmową o pracę. Wreszcie zapukałam. Po chwili usłyszałam ciche "proszę". Nieśmiało uchyliłam drzwi i wśliznęłam się do środka. Na twarzy loczka malowało się zdziwienie, strach, gniew i miliard innych emocji, które były dla mnie niezrozumiałe w tej sytuacji. Harry siedział na łóżku opierając łokcie na kolanach i czekał na jakiś ruch z mojej strony. Usiadłam obok niego wyłamując sobie palce. Zaczęłam patrzeć na Hazzę myśląc jak mam zacząć rozmowę. Widziałam, że domyśla się, że nie przyszłam tu tylko posiedzieć.
-Co cię tu sprowadza?- zaczął nawet na mnie nie patrząc. Parsknęłam pod nosem. Zachowywał się chamsko w stosunku do mnie, kiedy powinno być całkiem odwrotnie. Wtedy chłopak wbił we mnie swoje niesamowicie zielone oczy.
-I ty się jeszcze pytasz?- podniosłam głos. Harry zrobił zdziwioną minę.-Dobra zróbmy tak: ja mówię, ty słuchasz i nie przerywasz. Jak skończę będziesz mógł się odezwać. Jasne?
-Jak słońce.- powiedział z ironią.
-Zawsze uważałam cię za rozważnego, mądrego faceta. We  wszystkich wywiadach, wypowiedziach, nawet na koncertach, w twoich słowach dało się słyszeć inteligencję. Nawet nie wiesz jak bardzo dumna byłam, że moim idolom nie odwala, tak jak innym. I co? Wszystko okazało się jakąś jedną wielką ściemą. Nie ma w tobie nic z tych cech, które wcześniej widziałam. Ja nawet nie mogę sobie wyobrazić ci się dzieje w tej twojej pustej głowie. Każdą dziewczynę traktujesz tak jak Molly?! Powinieneś szanować to, że kochają się w tobie miliony dziewczyn, że każda dałaby wszystko, żeby spędzić z tobą choć chwilę.-chłopak poprawił grzywkę.-Pewnie po prostu uważasz, że możesz mieć każdą i jak jedną dziewczynę tak potraktujesz, to nie będzie miało większego znaczenia, bo są kolejne. A pomyślałeś, że ona ma uczucia? Że ma dobre i wrażliwe serce? Że jest warta więcej niż jakaś blond-dziwka? Dlaczego w ogóle dawałeś jej jakąś nadzieję, skoro i tak miałeś zamiar ją tak potraktować?! Jesteś jakimś tępym chujem!-z przypływu emocji było mi gorąco, a mój głos drżał- i kolejne pytanie- czy ty coś do niej czułeś? Kiedykolwiek? I czy masz zamiar ją przeprosić?  Poprawić wasze relacje? No słucham! Mów!-wrzasnęłam i zaczęłam głośno oddychać. Chłopak miał głowę schowaną w dłoniach a jego plecy unosiły się i opadały w szybkim tempie. Wtedy wreszcie odwrócił głowę w moją stronę. Jego twarz była cała czerwona a oczy zapuchnięte. Jezu, czy on płakał przez ten cały czas? Przez krótki moment moje serce ogarnął żal, ale szybko zmienił się w nienawiść i niechęć. Czekałam aż zapłakany Styles coś z siebie wydusi.
-Dz-dziękuję.
Zatkało mnie? Co on właśnie powiedział? Co to znaczy? Że przejął się moimi słowami?
-Słucham?- odpowiedziałam ze zdziwieniem.
-Właśnie, dzięki tobie, uświadomiłem sobie, jakim beznadziejnym człowiekiem jestem.
-Yyy no okeej, ale masz zamiar odpowiedzieć na moje pytania co do Molly?- byłam zdezorientowana.
-Jezu, ja nie wiem co się ze mną działo przez ostatnie kilka dni. Nie mam pojęcia, dlaczego zrobiłem awanturę Mol, nie będę się usprawiedliwiał alkoholem. Nie wiem, dlaczego obudziłem się w salonie koło tej dziewczyny. Ale ja się z nią nie przespałem, przysięgam!
-To inaczej wyglądało. A poza tym, nie chodzi przecież tylko o tę sytuację.
-Wiem. Uwierz mi, po imprezie czułem się beznadziejnie. Miałem ochotę coś sobie zrobić, żeby już nikogo nie krzywdzić.  Dlatego, codziennie wychodziłem na miasto i siedziałem sam przy barze wlewając w siebie litry alkoholu. Ja nie mogłem normalnie żyć. Ja... j-ja nie mogłem żyć bez niej. Ja się chyba zakochałem. Nie wiedziałem jak mam ją p-przeprosić.- skończył i zaniósł się płaczem. W tamtym momencie odezwała się dobra strona mnie. Może to dziwne, ale rozumiałam go. Widziałam ten szczery ból w jego pięknych, zapuchniętych oczach. Przysunęłam się do niego i delikatnie objęłam, szepcząc żeby się uspokoił. Kiedy wreszcie szloch ustał postanowiłam się odezwać.
-Słuchaj, Harry. Ja cię naprawdę lubię. Wiem teraz, że nie jesteś wcale taki jak myślałam od imprezy. Jesteś taki jak w tych wywiadach, o których mówiłam. Tylko nieźle się wkopałeś. Będziesz musiał włożyć dużo roboty, w to, żeby odbudować wasze relacje. Ale nie bój się, pomogę.-uśmiechnęłam się i poczochrałam jego loki. Przytuliłam go mocno jeszcze raz i zaczęłam kierować się do wyjścia.
-Spence.
-Tak?
-Dziękuję, za wszystko.
-Nie ma sprawy.-puściłam mu oczko.
-Ale nie mów chłopakom, że tak się rozkleiłem. Nie mogę wyjść na mięczaka.-uśmiechnął się pokazując swoje dołeczki.
-Haha, no dobrze może nie powiem.-odparłam i zamknęłam za sobą drzwi. Zeszłam po schodach i weszłam do salonu.
-Załatwiłam, co miałam załatwić. Niall, idziemy?- popatrzyłam na blondyna, który wpatrywał się we mnie z otwartą buzią.
-Jak to idziecie? Sami? Nie zabieracie nas?- westchnął Lou.
-Tym razem nie, sorry Louis.-powiedziałam miło się do niego uśmiechając. Wzięłam irlandczyka za rękę i pociągnęłam w stronę przedpokoju. Kiedy zauważyłam, że chłopak chce coś powiedzieć, zamknęłam jego usta skromnym, ale cudownym pocałunkiem. Z trudem oderwaliśmy się od siebie i trzymając się za ręcę, śmiejąc się głośno otworzyliśmy drzwi i ruszyliśmy przed siebie.

PRZEEEPRAAASZAAAM!!!
jest mi mega przykro, że rozdział tak późno, ale miałam w tym tygodniu siedem sprawdzianów i nie miałam czasu na napisanie. Obiecuję, że next będzie dość szybko. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba. DESPERACKO BŁAGAM O KOMENTARZE! CZYTASZ=KOMENTUJESZ PROSZĘĘĘ!